مهدی معصومی اصفهانی در گفتوگو با روستانیوز افزود: در کشورهای اروپایی، برای مثال هر مزرعه انگور یک شناسنامه مخصوص به خود را دارد که در آن مشخص میشود این مزرعه برای محصولات خود از کدام مواد، کود و سم استفاده کرده و نژاد محصول بهصورت مفصل توضیح داده شده است و وقتی کشاورز بخواهد محصولش را در بازار عرضه کند، خریدار براساس این شناسنامه و نیاز خود تصمیم به خرید میگیرد که متأسفانه در کشور ما این اتفاق نمیافتد.
او ادامه میدهد: در کشور ما هیچ پروندهای برای مشخصات محصولات وجود ندارد و اگر بخواهیم در مسیر توسعه پایدار قدم بگذاریم، باید از برندسازی و ایجاد شناسنامه برای محصولات شروع کنیم.
برای تمام محصولات باید برندسازی شود
معصومی اصفهانی درباره برندسازی میگوید: برندسازی معنایش این است که یک شرکت تلاش کند کیفیت تمام محصولات خود را استاندارد کند. دراینباره کیفیت بالا یا پایین مدنظر نیست و فقط شاخص آن شرکت در این برند اهمیت دارد که حداقلها را رعایت کرده باشد؛ برای مثال یک شرکت ادعا میکند که کارخانه ما از استاندارد خاصی پیروی میکند که این مشخصات را داراست و شرکت دیگر ادعا میکند که کارخانه ما استاندارد مشخصی دارد و به آن پایبند است. همانطور که پیشتر گفتم، بالا یا پایین بودن کیفیت مهم نیست و فقط مشخص بودن استانداردها حائز اهمیت است.
وی در ادامه تأکید کرد: برای تمام محصولات باید برندسازی شود و دلیل این کار مشخص است؛ خریدار باید بداند که برای پرورش این محصول از کدام کود یا سم مجاز استفاده شده است.
معصومی اصفهانی درباره راهکار حل مشکلات این حوزه گفت: تنها راهکار این است که برندها را بهرسمیت بشناسند؛ به این معنا که وقتی محصولی برندسازی شد، باید شرایط فروش و قیمتگذاری را در اختیار آن برند قرار دهند.
نایبرئیس کمیسیون کشاورزی اتاق تهران با بیان اینکه وقتی محصولی را برنددار و شناسنامهدار میکنیم، معنایش این است که تمام محصولات بازار را تهیه نمیکنیم و تنها محصول خاص مدنظرمان را تهیه میکنیم، ادامه داد: مثلاً در حوزه تخممرغ، بر محصولمان نظارت میکنیم؛ یعنی در تغذیه مرغ تخمگذار دقت بالایی به خرج میدهیم و طبیعتاً قیمت آن محصول گران میشود و کسانی که تمایل داشته باشند، میتوانند این تخممرغ گران را تهیه کنند؛ البته ممکن است دیگری بگوید من امکانش را ندارم و از تخممرغ ارزانتر استفاده میکنم.
وی گفت: اگر سازمان حمایت یا هر ارگان دیگر بگوید همه تخممرغها، پرتقالها و گندمهای داخل کشور همه یک قیمت هستند، معنایش این است که پایینترین کیفیت ارائه شود. به همین دلیل باید برندها را بهرسمیت بشناسند و کیفیت بهرسمیت شناخته شود و اجازه بدهند تولیدکنندگان براساس عرضه و تقاضا محصول را در بازار ارائه کنند.