به گزارش روستانیوز به نقل از میراث آریا، تنوع جغرافیایی و قومیتی استان گلستان، باعث تنوع آداب، رسوم، هنر و صنایع‌دستی شده است. که با پژوهش در منطقه و شناسایی این ظرفیت‌های بعضاً فراموش‌شده، می‌توان گام‌های مؤثری در راستای حفظ، احیا، کوچ معکوس و رونق اقتصاد روستاهای دورافتاده و بکر برداشت.
یکی از روستاهای مهم و ظرفیت دار شرق استان، روستای قوشه‌چشمه است که در بخش لوه و ۴۵ کیلومتری شهرستان گالیکش استان گلستان واقع‌شده است. این روستا به دو قسمت قوشه‌چشمه بالا و قوشه‌چشمه پایین تقسیم می‌شود.
قوشه در زبان ترکمنی به معنای جفت بوده و به سبب وجود چشمه‌های دوگانه در روستا به این نام معروف شده است.
سولوکلی بزرگ‌ترین تالاب کوهستانی ایران در گالیکش قرار دارد و هموارترین مسیر دسترسی به این تالاب از روستای قوشه‌چشمه می‌گذرد. «سولوک» در زبان ترکمنی به معنای زالو و «لی» به معنای محل است و تالاب سولوکلی، زیستگاه مرغوب‌ترین زالو برای طب سنتی است. از دیگر جاذبه‌های این تالاب، زیست تنها عنکبوت آبزی دنیا در آن است.
در این روستا حدود ۱۳۰ خانوار زندگی می‌کنند و قومیت ساکنان روستای قوشه‌چشمه ترکمن بوده و ازلحاظ فرهنگی، زبان، پوشش و آداب‌ورسوم همانند ساکنین ترکمن‌صحرا هستند.
در روستای قوشه‌چشمه بالغ‌بر۴۰ هنرمند در رشته‌های صنایع‌دستی شامل قالیبافی، پارچه‌بافی، خراطی چوب، نوار بافی، سوزن‌دوزی، نمدمالی، چلنگری و لباس محلی ترکمن فعالیت می‌کنند.
با توجه به موقعیت و جاذبه‌های گردشگری منحصربه‌فرد این روستا و قرار گرفتن آن در محور تهران- مشهد، می‌توان باکمی برنامه‌ریزی، این روستا را تبدیل به یک‌قطب گردشگری- صنایع‌دستی کرد.
این روستا با فعالیت دو بوم‌گردی، موردتوجه گردشگران خارج از استان قرارگرفته است و با در نظر گرفتن این پتانسیل می‌توان کارگاه‌های صنایع‌دستی را فعال‌تر کرد و گذشته از تولید و عرضه صنایع‌دستی بومی این روستا، باعرضه محصولات بومی- محلی مانند عسل نمدار، آرد بلوط، گیاهان دارویی و لبنیات منحصربه‌فرد، گامی مؤثر در رشد و رونق اقتصاد روستا برداشت.
در صورت توجه نکردن به استانداردهای بومی حضور گردشگر در یک منطقه، می‌تواند تأثیرات منفی و خسارات جبران‌ناپذیری به یک منطقه بکر وارد آورد. روستای قوشه‌چشمه دارای منابع غنی ازجمله پوشش گیاهی- دارویی خاصی است که نیاز به حفاظت بیشتری دارد تا بتوان با نگهداری درست آن، نسل‌های آتی را از این منابع بهره‌مند کرد.
در جای‌جای ایران آباد و با مدیریت توانمند و برنامه‌ریزی اصولی، هر روستا می‌تواند تبدیل به یک پاسگاه محیط‌بانی و یک پایگاه میراثی هنری شود که ضمن بهره‌مندی از مواهب طبیعی، فرهنگ گردشگری اصولی هم توسعه یابد و هر خانه روستایی تبدیل به یک کارگاه فعال صنایع‌دستی شده و باعث رونق اقتصاد، اشتغال و حفظ اصالت‌های بومی- محلی آن روستا شود.