به گزارش روستانیوز، محمودرضا خلیلی در گفت‌وگو با ایسنا، اظهار کرد: بیشترین گیاه دارویی که از نظر سطح زیر کشت در شهرستان ساوه تولید می‌شود گل محمدی است که از قدیم‌الایام در باغات به صورت پراکنده وجود داشت اما کشت آن در سایه حمایت‌های صورت گرفته و با اعطای تسهیلات توسعه پیدا کرده و حدودا ۶۰ هکتار از اراضی و باغات ساوه را به خود اختصاص داده است و سالانه دو تن گل در هر هکتار برداشت می‌شود.
وی زعفران را به عنوان دومین گیاه دارویی دانست که در ساوه کشت می شود و افزود: افزون بر ۲۰ هکتار از اراضی شهرستان ساوه به کشت گیاه زعفران اختصاص یافته است که سالانه دوکیلو در هکتار تولید می‌شود.
وی همچنین موسیر که کشت آن در ساوه رو به گسترش است را از دیگر گیاهان دارویی بیان کرد که در این منطقه تولید می‌شود و گفت: خوشبختانه موسیر بازار خوبی هم دارد و در نقاط سردسیر قابلیت کشت دارد. همچنین گیاهانی نظیر آویشن، مریم گلی، نعناع فلفلی و ... در سطح محدودی کشت می‌شوند.
خلیلی به نیاز آبی کشت گیاهان دارویی در این شهرستان که با محدودیت منابع آبی مواجه است اشاره کرد و افزود: موسیر از جمله گیاهان دارویی است که نیاز آبی کمتری نسبت به سایر گیاهان دارویی دارد و بعضا به صورت خودرو یا دیمی تولید می‌شود. همچنین گل محمدی و زعفران نیز نیاز آبی کمتری دارند و با برداشت آنها پروسه آبیاری متوقف می‌شود.
وی در ادامه، نداشتن توجیه اقتصادی و میزان برداشت را مانعی پیش روی کشت گیاهان دارویی در این شهرستان دانست و بیان کرد: صنعتی شدن ساوه علیرغم مزیتی که دارد موجب کمبود نیروی کار در حوزه کشاورزی شده و نیروی انسانی موجود در شهرستان ترجیح می‌دهند که بجای فعالیت در حوزه کشاورزی به اشتغال در واحدهای صنعتی روی آورند. مهاجرت از روستاها و نبود نیروی کار فعال در جوامع روستایی نیز دلیلی بر کاهش فعالیت در حوزه کشاورزی است.
این مقام مسئول در جهادکشاورزی ساوه گفت: در فصل برداشت زعفران و گل محمدی نیروی کار زیادی مورد نیاز است و چون هزینه تولید و برداشت این گیاهان دارویی بالاست لذا برای تولیدکنندگان توجیه اقتصادی ندارد. اما موسیر به دلیل نیاز کمتر به نیروی انسانی احتمال دارد که در آینده به عنوان یک محصول استراتژیک در ساوه مطرح شود.
وی بیان کرد: باید برای توجیه اقتصادی بودن تولید هر محصول کشاورزی که کشت می شود، به ایجاد صنایع فرآوری و تبدیلی در کنار آن فکر کرد تا از خام فروشی پرهیز و محصول بسته بندی شده با ارزش افزوده بالا روانه بازار مصرف شود. بنابراین حلقه مفقوده توسعه کشت گیاهان دارویی صنایع تبدیلی است به عنوان مثال اگر کارگاههایی برای بسته بندی زعفران یا استخراج اسانس گل محمدی فعالیت کنند قطعا کشت آنها برای تولیدکننده توجیه اقتصادی داشته و رقابت پذیری تولید گیاهان دارویی را افزایش خواهد داد.