میتوان گفت پس از جریان همهگیری وحشتناک بیماری بعد از جنگ جهانی اول، ایران بار دیگر شاهد این اپیدمی خطرناک شده است. شاید خطرات بعضی از بیماریهای همهگیر در گذشته از این بیماری بسیار بیشتر هم بوده، لیکن تأثیرگذاری این ویروس بر کسبوکارها بسیار فراگیرتر است. مثلاً در قضیه اپیدمی وبا در دهه ۱۳۸۰ بسیاری از صیفیکاران کشور متضرر و میوهفروشیها هم تا مدتی راکد شدند. در همین تابستان امسال نیز درپی شیوع نوعی آنفلوآنزا بهشکل خاموش بیش از ۱۳۰ نفر جان خود را از دست دادند؛ اما میبینیم این همهگیری تاکنون علاوهبر بیماریزایی بسیاری از فرصتهای شغلی و اقتصادی کشور را نشانه گرفته است. با توجه به اینکه این وضعیت یک اپیدمی فراملی و جهانی است، بهتبع جامعه جهانی هم باید با کنار گذاشتن معذوریتها و تحریمها به همیاری تحقیقاتی و مقابلهایی با آن اقدام کند. بسیاری معتقدند ایران در سالهای اخیر به قطب بیوتکنولوژیکی و پزشکی منطقه غرب آسیا مبدل شده و از توان تحقیقاتی خوبی برخوردار است، از طرفی در صنعت نانو هم کشور به هاب نانوتکنولوژیکی خاورمیانه و جهان درحال تبدیل است. در روزهای اخیر از طرف بانک جهانی و صندوق بینالمللی پول بیش از۶۰ میلیارد دلار بودجه برای حمایت از زیانهای اقتصادی و کمکهای پزشکی و تحقیقاتی برای مقابله با این ویروس اختصاص یافته است. پس باید با همفکری و ارتباطات مناسب مجامع کمکرسان را به این باور برسانیم که نقش و پتانسیل دانشمندان و پزشکان ایرانی را درک کنند و از کمکهای مالی خود سهم مناسبی را به تشکلهای تحقیقاتی ایرانی اختصاص دهند، زیرا این بیماری ملاحظات سیاسی را برنمیتابد و قطعاً هوش ایرانی میتواند در این زمینه بسیار راهگشا باشد.
مجید ذوالفقاری - کارشناس و پژوهشگر بخش کشاورزی